bulaq

is.

1. Yerin altından sızıb çıxan sərin, soyuq su mənbəyi; çeşmə, qaynaq. Bulaq başdan bulanar. (Ata. sözü). <Şirvan vilayətinin> xoş havalı yaylaqları, şirin bulaqları və hər iki tərəfə axan çoxlu çayları vardır. A. B.. <Cahan:> Camaatın qara su içməkdən hamısının qarnı şişib; çalışıb kəndə bir bulaq gətirmək lazımdır. Ə. H.. Kurort şəbəkəsini inkişaf etdirmək üçün mineral bulaqlar, müalicə palçığı yataqları, müalicə nefti və sairə . . olmalıdır. M. Qaşqay. Bulaq başı – bulaq üstü, bulaq kənarı, seyrəngah. Laçın bulaq başına yetişəndə durdu, dörd yanına boylandı. M. Hüs.. Günəşə çatmağa çalışan bu ağacın altı bulaq başı kimi şənlik olurdu. M. C.. // məc. Şairanə təsvir və təşbehlərdə. Əldə ayna gözə sürmə çəkəndə; Ala gözün bulağından öpəydim. M. P. V.. Sənin sənət bulağından neçə nəsil şərbət içdi. S. V..

2. məc. Mənbə, qaynaq, qaynayıb daşan şey. Şərabxanadə baş xum ayağına qoydum; Nə bak düşməyə gər kövsərin bulağı ələ. S. Ə. Ş.. Neftin bulağını, dağları qoru! R. R..

◊ Bulaq başına (çaya) susuz aparıb, susuz gətirmək – çox hiyləgər, çoxbilmiş adam haqqında. <Yaqub:> Möhsün bəy və yaxud Həsən bəy kimi hər bir incinarı bulaq başına susuz aparıb, susuz da gətirərəm. B. T.. Göz bulağı – gözün yaş damcılayan yeri, gözün buruna tərəf olan küncü. Xanpəri . . sağ əli ilə qaşlarına sığal çəkdi, gözlərinin bulağını sildi. Ə. Vəl..